نامت زبان پرستو هاست

وقتی که شهر را ترک میکنی

با من حرف بزن

با من حرف بزن

ای شعر خاموش !

بگذار سایه روشن صورتت

خطوط عشق را واضح تر ابراز کنند

و گیسوان شعله ورت

در دست بادها سرکشی کنند.

کاش حالت چشمانت نگران کننده نبود

ومرا به حال خودم وا می گذاشت.

می دانم که دلت آیینه تمام شکسته ی تقدیر است

ولبانت،

آمیزه ایی ازغرور وطلب

اما محض رضای عشق

ای یادگار خاموش ،

همیشه روبرویم باش!

دوباره با من حرف بزن.

بگذار پرندگان در نام تو زندگی کنند و باران بر حرفهایم ببارد.

بدون تو زندگی دهلیزی طولانی است.

تو را می سرایم مثل هر روز شیرین تر از انگورهایی که سر بر ستاره ها می سایند.

از سرودن تو هرگز سیر نمی شوم.

من گرسنه ی نگاه توام دوست دارم حتی برای یک لحظه ساکن مجمع الجزایر

قلب تو باشم.

هر شب نشانیت را از ماه می پرسم.

می گوید:

تو در کلبه ای زندگی می کنی که از عشق و شبنم و آذرخش

ساخته شده است.

می گوید:

همه ی آنهایی که مسافر صبح اند راه خانه ی تو را می دانند.

هر شب به یاد ستاره ای می افتم که در کودکی من بر شاخه درخت

حیاطمان بدل به میوه ای ناب می شد که عطر تو را داشت.

بگذار  آواز بخوانم.

بارانها را در آغوش بفشارم و همراه رودخانه ها به

سوی تو بیایم.

بیادر چشمان باران خورده ی من بنشین!

بیا در قلب نقره ای من بنشین!

من خویشاوند یاسم برادر زاده ی بهار که اگر چه در زمستان به دنیا

آمده ام شبیه شکوفه های سیبم.

کلبه ای را که نفس تو در آن زندگی می کند را دوست دارم.

و به  درختانی که هر صبح و شب تو را می بینند عشق می ورزم.

یک روز همه چیز تمام می شود جز چشمان تو.

پس از من تو در کاجهای بلند در بیرقهای افراشته در میوه های

تابستانی و در ترانه های عاشقان ادامه پیدا می کنی.

و تنها نور پیراهن توست که بر دنیا می تابد...

غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق

   یـه جوون مـیاد مـیزاره گـلای سـرخ شـقایـق

       بی صـدا میشکنه بغضش روی سـنـگ قبـر دلدار

            اشک میریزه از دو چـشـمش مثل بارون وقت دیدار

                 زیر لب با گـریه مـیگه : مـهـربونم بی وفایـی

           رفتی و نیـسـتی بدونی چـه جـگر سـوزه جـدایی

       آخه من تو رو می خواستم اون نجـیـب خوب و پاک

  اون صـدای مهـربون ، نه سـکــوت ســرد خــاک

تویی که نگاه پاکت مـرهـم زخـم دلــــم بـود

   دیدنـت حـتی یه لـحــظه راه حـل مشکـلـم بود

        تو که ریـشه کردی بـا من، توی خـاک بی قراری

             تو که گفتی با جـدایی هـیـچ مـیونه ای نداری

                  پس چـرا تنهام گذاشـتی توی این فـصل ســیاهی

                     تو عـزیـزترینی اما یه رفیـق نــیـمه راهــی

                         داغ رفتنـت عـزیـزم خط کـشـیـد رو بـودن مـن

                             رفتی و دیگـه چـه فایده ناله و ضـجـّه و شیـون

                        تو سـفر کردی به خـورشـید ،رفتی اونور دقایق

                  منـو جا گذاشتی اینجا با دلی خـســته و عاشـق

              نمـیـخـوام بی تو بمـونم ، بی تـو زندگی حرومــه

             تو که پیش من نبـاشـی ، هـمـه چـی برام تمـومه

             عاشـق خـسـته و تنها سـر گـذاشـت رو خاک نمناک

             گفت جگر گـوشـه ی عـشـقو دادمـش دسـت توای خاک

                نزاری تنها بمونـه ، هــمـدم چـشـم سـیـاش باش

                    شونه کن موهاشو آروم ، شـبا قصـه گو بـراش باش

                      و غـروب با اون غـرورش نتونسـت دووم بـیـــاره

                         پاکشـیـداز آسـمـون و جاشـو داد به یـک سـتاره

                             اون جــوون داغ دیـده با دلـی شـکـسـته از غـم

                             بوسـه زد رو خـاک یار و دور شد آهسـته و کم کم

                             ولی چند قدم که دور شد دوباره گـریه رو سـر داد

                             روشــــو بــر گــردونـــد و داد زد

                             بـه خـدا نـمــیـری از یاد

این روزها شب میپرد تنها به آغوشم

آواز تنهایی شده آویزه ی گوشم

در من هزاران درد رنگ حرف میگیرد

اما همین که میرسی خاموش خاموشم

تاوان سختی داده ام تا مال من باشی

انگار مهری زد خدا، داغیست بر دوشم

آنقدر داغم از تبت که صورتم سرخ است

در لحظه های بی کسی، با اشک میجوشم

جدی بگیر این چشم های روسیاهم را

وقتی به رنگ چشمهایت تیره میپوشم

با خنده هایت تلخ کامی واژه ی دوریست

حتی کنارت چای را بی قند مینوشم

قلب مرا پس میدهی، میگیرم .....اما نه!

تو شرط ها را گفته ای ....«یادت فراموشم»